Morskie opowieści Bogusława Janiczaka dotykają życia Żeglarzy, mówią o odwadze i lęku, o zakotwiczonej w sercu tęsknocie i o lądzie, który oczekuje na „przypływ”. Nie brakuje w nich humoru, wyłania się z ciemnych zakamarków okrętu umarłych jednocząc świat żywych i odeszłych w lęku. W jego poezji i prozie odnajdujemy mnóstwo widoków wzburzonego morza, oszałamiającej natury, głaskania fal i rozkołysanej ciszy. Styl prozatorski Bogusława Janiczaka identyfikuje się z jego osobowością, doświadczeniem i poszukiwaniem. Rozpamiętuje przeżycia, przestawia czas i zamyka świat w micie nieuchronności. Przedstawia w swych opowieściach historie prawdziwe, niekiedy zadziwiające trwogą lub irracjonalnością. Na morzu wszak może zadziać się magia. W poezji zaś słowa bywają zachwytem, grozą, niedosytem i spełnieniem marzeń. Odzwierciedlają pracę Żeglarzy tęskniących za lądem, za powrotem i domowym ciepłem… Autor – poeta i prozaik, rybak, marynarz, żeglarz, kapitan na statkach obcej bandery – pisze o tym, co widział, przeżył i odczuwał. Bohaterami opowiadań Janiczaka są sztormy i burze, cisze morskie i szkwały, rozkołysane żaglowce i ćmiące parowce widoczne w oddali, kutry rybackie i łotry spod ciemnej gwiazdy, romantycy morza i rozbitkowie…
Bogusław Janiczak – poeta i prozaik marynista. Absolwent Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie. Pływał na statkach dalekomorskiej floty rybackiej w latach 1980-1990. Od roku 1990 na statkach bandery obcej. Od 1995 roku był kapitanem żeglugi wielkiej. W latach 2007-2010 był kapitanem portu w Darłowie. Praca znalazła odbicie w jego poetyckiej i prozatorskiej twórczości. Część twórczości jest marynistyczna.